Η ακυρωθείσα συγχώνευση μεταξύ της Deutsche Bank και της Commerzbank αναγκάζει τις δύο τράπεζες να επανεξετάσουν τις μελλοντικές τους στρατηγικές. Συγκεκριμένα η Commerzbank μπορεί να γίνει ένας δελεαστικός στόχος για ανταγωνιστές σε όλη την ήπειρο που θέλουν να ενισχύσουν την παρουσία τους στη Γερμανία.
Σε περίπτωση που έρθει μια κατάλληλη προσφορά, η γερμανική κυβέρνηση -η οποία κατέχει το 15,5% της Commerzbank - θα πρέπει να είναι έτοιμη να αποδεσμεύσει την τράπεζα. Το Βερολίνο υπήρξε ισχυρός υποστηρικτής της "τραπεζικής ένωσης", η οποία στοχεύει στη δημιουργία μιας ενοποιημένης πιστωτικής αγοράς στην Ευρωζώνη. Η έγερση εμποδίων κατά μιας ξένης εξαγοράς για μεροληπτικούς λόγους θα ήταν μια υποκριτική στροφή 180 μοιρών.
Το κυνήγι της Commerzbank προσφέρεται τώρα για καθαρή κερδοσκοπία. Η ιταλική UniCredit και η ολλανδική ING Groep συγκεντρώνουν συμβούλους για να διερευνήσουν πιθανή εξαγορά της γερμανικής τράπεζας, σύμφωνα με το Bloomberg News. Εξακολουθούν παρολ’αυτά να υπάρχουν σημαντικά εμπόδια.
Ο Jean Pierre Mustier, CEO της UniCredit, λέει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια στην ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση. Έχει δίκιο σε έναν βαθμό. Η Ευρωζώνη διαθέτει ένα ενιαίο σύστημα τραπεζικής εποπτείας, το οποίο διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και ένα ενιαίο εγχειρίδιο κανόνων για την αντιμετώπιση χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Δεν διαθέτει, ωστόσο, ένα κοινό σύστημα ασφάλισης καταθέσεων για την προστασία των πελατών των τραπεζών σε ολόκληρο το μπλοκ, μια ιδιαίτερα αισθητή παράλειψη για μια τραπεζική ένωση που θέλει να λέγεται ισχυρή. Επιπλέον, οι εθνικές ρυθμιστικές αρχές και εποπτικές αρχές εξακολουθούν να ασκούν σημαντική εξουσία όσον αφορά την υπεράσπιση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων των χωρών τους.
Για τους λόγους αυτούς, η Ευρωζώνη δεν έχει ακόμη προβεί σε σημαντική διασυνοριακή συγχώνευση από τότε που ξεκίνησε η τραπεζική ένωση στα τέλη του 2014. Φυσικά, τέτοιοι συνδυασμοί θα πρέπει να γίνονται μόνο αν έχουν νόημα - κυρίως για τις ίδιες τις τράπεζες και κατ επέκτασιν για τις αρχές που τις εποπτεύουν. Περισσότερες πολυεθνικές επιχειρήσεις, ωστόσο, θα βοηθούσαν στην εξάπλωση του χρηματοοικονομικού κινδύνου σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και θα συνέβαλαν στη ρήξη των "αιμομικτικών" δεσμών μεταξύ εθνικών κυβερνήσεων, εποπτικών αρχών και εγχώριων τραπεζών.
Δυστυχώς, οποιαδήποτε ξένη τράπεζα ενδιαφερθεί για την Commerzbank ίσως βρεθεί αντιμέτωπη με ένα μεγαλύτερο εμπόδιο από τα οικονομικά της συμφωνίας. Το Βερολίνο φλερτάρει με τον εταιρικό εθνικισμό και υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να αποκτήσει αυτό το νέο δόγμα απήχηση στη χώρα.
Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Olaf Scholz, ήταν βασικός χορηγός της αποτυχημένης συγχώνευσης της Commerzbank-Deutsche επειδή ήλπιζε ότι θα δημιουργήσει έναν "εθνικό πρωταθλητή" στον τραπεζικό τομέα. Μετά την κατάρρευση της συμφωνίας, ίσως θεωρηθεί προτιμώτερο να παραμείνει η Commerzbank σε εγχώρια χέρια. Ο Scholz λέει τώρα ότι η Γερμανία χρειάζεται "τοπικές" τράπεζες.
Τα συνδικάτα θα μπορούσαν επίσης να αποτελέσουν ισχυρή δύναμη κατά μιας διασυνοριακής συμφωνίας. Η ένωση Deutsche-Commerzbank αντιμετώπισε έντονη αντίσταση από τις ομάδες εργαζομένων, αφού κατέστη σαφές ότι οι δύο τράπεζες περιέκοπταν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Οι συνδικαλιστές ήταν επίσης προδήλως εχθρικοί για την UniCredit. "Θα χυθεί πολύ αίμα πριν συγχωνευθούμε με τους Ιταλούς", δήλωσε ο Stefan Wittmann, εκπρόσωπος των εργαζομένων της Commerzbank στο διοικητικό συμβούλιο. Λέει ότι θα υποστηρίξει έναν ξένο αγοραστή, υπό την προϋπόθεση ότι θα μετακινήσει την έδρα του στη Γερμανία. Αυτό δεν είναι ακριβώς καλωσόρισμα.
Είναι λάθος να κρίνει κανείς μια πιθανή συγχώνευση απλώς από την εθνικότητα του ενδαφερόμενου. Ενώ οι λαϊκιστές ηγέτες της Ιταλίας έχουν τρομάξει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ο Mustier έχει αποδείξει ότι είναι αποτελεσματικός διαχειριστής της UniCredit από τότε που ανέλαβε το πηδάλιο το 2016. Ίσως υπάρχει εμπορικό επιχείρημα εναντίον μιας συμφωνίας: η UniCredit αγωνίζεται να δημιουργήσει κέρδη, όπως πολλές από τις ευρωπαϊκές ανταγωνίστριές της, σε μια εποχή χαμηλών επιτοκίων και υποτονικής ανάπτυξης. Όμως, ο Mustier κατάφερε να συγκεντρώσει δισεκατομμύρια φρέσκα κεφάλαια για να στηρίξει το σχέδιο ανάκαμψής της και προχώρησε στην περικοπή των εξόδων της τράπεζας και του φορτίου των επισφαλών δανείων. Ο απλός σοβινισμός δεν πρέπει να καθοδηγεί καμία απόφαση συγχώνευσης.
Μια ξένη εξαγορά της Commerzbank μπορεί να συμβεί, μπορεί και όχι, αλλά αυτό θα πρέπει να είναι απόφαση των διαχειριστών και των εποπτών της. Ως ο μεγαλύτερος μέτοχος της τράπεζας, το Βερολίνο θα έχει λόγο. Εάν η Γερμανία εξακολουθεί να πιστεύει στο σχέδιο τραπεζικής ένωσης, δεν μπορεί να ασκεί βέτο στις συμφωνίες απλώς και μόνο επειδή δεν της αρέσουν τα χρώματα της σημαίας ενός υποψήφιου αγοραστή.
Πηγή: capital.gr
Leave a comment